یوشا

در این مقاله خلاصه ای درباره مسیریاب ها در شبکه نوشتم. یحتمل اگر کانفیلیکتی (با استاندارد های جدید) مشاهده کردید در بخش نظرات اعلام کنید.

فهرست/مندرجات:

• مقدمه
• انواع مسیریاب
• شیوه کار مسیریاب

• مقدمه

در محیط هایی که چندین شاخه شبکه با پروتوکل ها و معماری های متفاوتی وجود دارد، Bridge های ساده، راه مناسبی برای تضمین امنیت و سرعت ارتباطات میان این شبکه ها نیستند! چراکه چنین شبکه پیچیده ای نیاز به دستگاهی دارد که نه تنها اطلاعات آدرسی هر شاخه را بداند، بلکه بتواند بهترین مسیر را برای ارسال داده انتخاب کند; و همچنین امکان فیلتر کردن ترافیک شاخه محلی هم داشته باشد. چنین دستگاهی مسیریاب یا Router نام دارد.

مسیریاب ها، در لایه نوع OSI شبکه عمل می کنند; یعنی می توانند براحتی بسته های اطلاعاتی را در بین چندین شبکه مسیریابی و سویچ کنند. این عمل را مسیریاب ها با تبادل اطلاعات خاص پروتوکل بین شبکه های مجزا انجام می دهند. اینها اطلاعات پیچیده آدرسی هر بسته را می خوانند و چون نسبت به Bridge های ارتباطی در لایه بالاتری از نوع OSI عمل می کنند بنابراین به اطلاعات بیشتری هم دسترسی دارند.

از جمله قابلیت های مسیریاب ها می توان:

• فیلتر سازی ترافیک
• انتخاب هوشمندانه بهترین مسیر
• و اتصال شاخه ها به یکدیگر

رو نام برد. شاید فکر کنید که قابلیت مسیریاب ها همانند Bridge ها باشد، ولی اینطور نیست!

اول اینکه مسیریاب ها در مقایسه با Bridge ها در بسته ها به اطلاعات بیشتری دسترسی دارند، که همین باعث می شود ارسال بسته ها با بهینه سازی بیشتر و فیلتر ترافیک قوی تر انجام گیرد.

دوم اینکه قادرند اطلاعات مسیریابی و وضعیت را با یکدیگر به اشتراک بگذارند، که از این اطلاعات برای نادیده گرفتن اتصالاتی استفاده کنند که کند یا نادرست عملی می کنند. - و این خود یک امتیاز در مدیریت شبکه محسوب می شود.

پروتکل های قابل مسیریابی / Routable protocols
مسیریاب ها می توانند با بیشتر پروتوکل ها برای تبادل اطلاعات ارتباط برقرار کنند. که این بازهم مزیتی دیگر برای این دستگاه ها بشمار می آید. پروتوکل های مهم قابل مسیریابی توسط مسیریاب ها عبارتند از:

• IP
• IPX
• OSI
• DDP

و...
البته مسیریاب هایی هم وجود دارند که می توانند از چند پروتوکل در یک شبکه پشتیبانی نمایند که من تجربه ای در این زمینه ندارم.

​

• انواع مسیریاب

مسیریاب ها به دو گروه اصلی تقسیم می شوند:
1- مسیریاب ایستا/Static
2- مسیریاب پویا/Dynamic

مسیریاب ایستا
این گونه مسیریاب ها به یک مدیر شبکه نیاز دارند تا بصورت دستی جدول مسیریابی را تنظیم و پیکربندی کند و هر مسیر را هم جداگانه مشخص کند.
مسیریاب پویا
این گونه مسیریاب ها بطور خودکار و هوشمندانه مسیرهای مناسب را انتخاب می کنند، بنابراین به حداقل تنظیم و پیکربندی نیاز دارند، همچنین می توانند اطلاعات سایر مسیریاب ها را بررسی کنند و روی هر بسته اطلاعاتی تصمیم بگیرند که چگونه باید ارسال شود.
 

• شیوه کار مسیریاب

مسیریاب ها از Table مسیربابی برای تعیین آدرس مقصد استفاده می کنند. این جدول مسیریابی که در مسیرباب ها وجود دارد شامل اطلاعات زیر است:

• آدرس های شناخته شده شبکه
• روش اتصال به سایر شبکه ها
• مسیر های موجود بین مسیریاب ها
• و هزینه ارسال داده ها در مسیر ها

سپس با توجه به موارد بالا، بهترین مسیر را برای ارسال داده به مقاصد انتخاب می کند. لازم بذکر هست که این دستگاه ها فقط قادر به درک/پردازش شماره هایی از شبکه هستند که به کمک آنها می توانند با دیگر مسیریاب ها یا کارت های شبکه ارتباط بر قرار کنند.

هر مسیریاب به محض دریافت یک بسته اطلاعاتی، آنرا به مسیر یابی می فرستد که وظیفه مدیریت شبکه مقصد را برعهده داره. این عمل برای آنها مزیت هایی دارد، که از جمله:

1. شبکه های بزرگ را به شبکه های کوچکتر تقسیم می کنند
2. بعنوان یک دیوار امن میان شاخه های شبکه عمل می کنند
3. از طوفان داده پراکنی(Broadcast storm) هم جلوگیری می کنند(بسته های خراب یا بدون آدرس)

این دستگاه ها چون فقط بسته های اطلاعاتی حاوی آدرس را پردازش می کنند، بنابراین به داده های خراب اجازه عبور/مرور در شبکه را نمی دهند. که در نتیجه فشار روی شبکه هم کاهش می یابد.
مدیران شبکه، با استفاده از روش آدرس دهی تعبیه شده در مسیریاب ها می توانند یک شبکه بزرگ را به چند شبکه کوچکتر تقسیم کنند و از آنجا که هر نوع بسته اطلاعاتی را عبور نمی دهند یا پردازش نمی کنند، می توان از آنها بعنوان سدی مطمئن میان شاخه های یک شبکه استفاده کرد. که این امر می تواند باعث کاهش چشمگیر ترافیک شبکه و زمان انتظار کاربران شود.