کانفیگ هسته Linux برای محیط debugging و production

- کانفیگ hardening شده هسته Linux برای محیط production x64:

(قبل از کامپایل هسته Linux بهمین شکل پارامترهارو داخل فایل .config موجود در سورس لینوکس تون اعمال کنید)

چند نکته در طراحی اصولی test case در Unit Test

• هر قطعه کد تست باید کوتاه، قابل فهم و خوانا باشه.
• کدهای تست باید قطعه قطعه و به واحدهای مستقل از هم تقسیم بشن.
• کدهای تست باید مستقل از محیط اجرایی باشن و وابستگی به platform نداشته باشن.
• بهتره شیوه اجرای کدهای تست بسادگی و توسط یک دستور انجام بشه.
• امکان گزارش گیری Test code coverage باید فراهم باشه.
• اجرای تست case ها از پایین ترین سطح(Unit) به بالاترین سطح(E2E) باید باشه.
• تست case هارو توسط الگوی AAA بنویسید.
• در کدهای تست باید از نقل/انتقال اطلاعات حجیم خودداری کرد تا پروسه تست بسرعت انجام بشه.
• کدهای تست باید بروز باشن و با هر تغییر جدی روی کدهای اصلی باید تغییر کنند.
• حجم کل کدهای تست تولید شده معمولاً باید برابر یا بیشتر از حجم کدهای اصلی باشه. (یعنی برای همه موارد تست نوشته شده باشه)
• کدهای تست باید در همان روزی که کدهای اصلی پروژه نوشته میشن تولید بشن. (به روزهای آینده موکول نشه)
• تست case ها باید کدها، متدها و امکانات پروژه رو به سخت ترین شکل به چالش بکشن.
• از test double ها استفاده مجدد کنید.
• تا حد امکان از تست کردن محتوای private کلاس ها و Private API ها پرهیز کنید. (بواسطه کدهای public تست blackbox انجام بدید یا CUT رو redesign کنید)
• هنگام نوشتن تست case تا حد امکان از بکار بردن دستورات شرطی if/else/switch... پرهیز کنید.
• بهتره کدهای تست به خارج از محدوده پروژه dependency نداشته باشن.
• بهتره نام فایل تست به کلمه Test ختم بشه. مثل EmailTest, UtilityTest, DatabaseTest
• بهتره نام توابع/متدهای داخل فایل تست با کلمه test شروع بشن. مثل test_if_email_is_valid یا testIsEmailValid
• همیشه تست هارو هم برای سناریوی happy path و هم unhappy path بنویسید. (تست happy path تضمین می کنه که سیستم در شرایط عادی به درستی کار می کنه، اما unhappy path به کشف و رسیدگی به مسائل مربوط به مدیریت خطا، امنیت و انعطاف پذیری در مواجهه با سناریوهای غیرمنتظره کمک می کنه.)

 

نکته: وظیفه نوشتن کدهای تست برای Unit Testing بعهده فرد برنامه نویس هستش نه فرد Tester. زیرا:

- بدلیل حفظ مالکیت کدها/پروژه، Tester نباید به سورس پروژه دسترسی داشته باشه.

- بدلیل مسایل امنیتی و کاهش تهدیدها، Tester نباید به داخل کدها و مکانیزم سیستم دسترسی داشته باشه.

- همچنین Tester قادر نیست به همه ابزارها، سبکها و زبانهای مختلفی که در پروژه استفاده شده مسلط بشه و test case طراحی کنه.

- تنها برنامه نویس هستش به کدهایی که پیاده سازی کرده مسلطه و test case رو در کمترین زمان با بالاترین کیفیت تولید میکنه.

انواع اصلی تست محصول نرم افزاری

 

Functionality test, Performance/Speed test, User experience test, Compatibility test, Security test

 

نکته: هر 5 نوع تست بالا رو میشه با 2 روش manual و automatic و در 5 سطح/لایه مختلف انجام داد:

Unit Test, Integration Test, Feature/Module Test. System Test, [User] Acceptance/E2E Test