بسیاری از افراد هک کردن را با شکستن قانون در ارتباط نزدیک می دانند. بنابراین در این راستا، تمام افرادی را که به فعالیت های هکینگ مجذوب گشته اند، مساوی با بزهکاران و مجرمان (الکترونیکی) می دانند. اگرچه افرادی از تکنیک های هکینگ برای قانون شکنی استفاده می کنند، اما ماهیت این علم در اصل اینگونه نیست!
ماهیت و ذات هکینگ، پیدا کردن راه ها و کاربردهای غیرمعمول و دور از انتظار برای قوانین و خصوصیاتِ یک وضعیت مشخص و سپس اعمال آنها در قالب روش های جدید جهت حل مسئله است. یک مسئله ممکن است عدم دستیابی به یک سیستم باشد یا پیدا کردن روشی که بتوان با استفاده از تجهیزات قدیمی، یک Rail Road را کنترل کرد. معمولا هکینگ راه حل چنین مسائلی را به طریق منحصر بفردی ارائه می کند که با روش های متعارف و سنتی بسیار تفاوت دارد.
در اواخر دهه 1950 میلادی، به باشگاهِ MIT Model Railroad هدیه ای داده شد که قسمت عمده آن، ابزار قدیمی تلفن بود. اعضای این باشگاه از تجهیزات فوق جهت فریب دادن یک سیستم پیچیده استفاده کردند که به چندین متصدی(Operator) اجازه کنترل قسمت های مختلف خط را با شماره گیری به قسمت مناسب می داد. آنها این استفاده مبتکرانه و جدید از تجهیزات را هکینگ(Hacking) نامیدند و بسیاری، این گروه را هکرهای اولیه قلمداد می کردند. آنها به برنامه نویسی روی پانچ کارتها و نوارهای تلگرافی(ticker tape) در کامپیوتر های اولیه IBM روی آوردند؛ در حالیکه دیگران تنها به نوشتن برنامه هایی می پرداختند که صرفاً بتواند مشکلات را حل کند. اما برای اینکه هکرهای اولیه بتوانند برنامه ها را بخوبی بنویسند، خود را درگیر چالش های بسیاری می نمودند، برنامه ای که با تعداد پانچ کارتهای کمتر بتواند همان نتایج را حاصل دهد. تفاوت کلیدی بین این دو راهبرد، ریزه کاری برنامه در نیل به نتایج بود. توانایی کاهش تعداد پانچ کارتها برای یک برنامه، نوعی سلطه هنری بر کامپیوتر بود. آنهایی که این هنر را درک می کردند، این توانایی را مورد تحسین و قدردانی قرار می دادند. هکرهای اولیه برنامه نویسی را از وظیفه ای مهندسی به یک قالب هنری تبدیل کردند. این هنر نیز مانند دیگر هنرها توسط افرادی که آنرا درک می کردند مورد تقدیس و تقدیر قرار می گرفت و افراد ناآگاه هم چیزی از آن سر در نمی آوردند.
هکرها، شکوه و عظمتی را در علوم خشک و قراردادی ریاضی و الکترونیک پیدا کردند. آنها برنامه نویسی را در قالب تجلی هنری می دیدند و کامپیوتر، ابزار و اسباب هنری آنها بود. این ارزش های منبعث از دانش در نهایت تحت عنوان اخلاق هکری( Hacker's Ethic) نامگذاری شد. اخلاق هکری به معنی ستودن منطق به عنوان یک ابزار هنری و ترقیب جریان آزاد اطلاعات، بر طرف کردن مرزها و محدودیت های قراردادی به منظور فهم بهتر دنیا بود.
بنابراین چگونه می توان بین هکرهای خوب (که برای ما پیشرفت های فنی را به ارمغان می آوردند) و هکرهای مضر (که اطلاعات را سرقت می کنند و یا آسیب می رسانند) تمایز قائل شد؟! به این صورت از واژه کِرَکِر(Cracker) خطاب به هکرهای مضر استفاده شد، تا آنها را از هکرهای خوب و مفید متمایز سازد. روزنامه نگارها و نویسنده ها هر روزه اذعان به بد بودن کرکرها می کردند، در حالیکه هکرها افرادی مفید و خوب بودند. هکرها در اخلاق هکری راست و پابرجا ماندند، اما کرکرها تنها علاقه مند به شکستن قانون بودند. کرکرها در مقابل هکرها با استعدادهای بیشتری به نظر می آمدند، ولی در حقیقت آنها از ابزارهایی که هکرها نوشته و طراحی کرده بودند استفاده می کردند.
عنوان کرکر به فردی که عمل غیراخلاقی با کامپیوتر انجام می داد اطلاق می شد - کپی کردن نرم افزارها به صورت غیر قانونی، Deface کردن وب سایت ها و بدتر از همه این که خود نمی دانستند، چه می کنند! اما امروزه افراد معدودی از این کلمه برای این منظور استفاده می کنند.
نبودن عبارات همه فهم ممکن است ناشی از تعاریف نامناسب آن عبارات باشد - کلمه کرکر در اصل برای توصیف افرادی بکار می رفت که نرم افزارهای کپی رایت را کرک و الگوهای محافظت از کپی را مهندسی معکوس می کردند. عبارت کرکر ممکن است بسادگی از تعریف جدیدش سرچشمه گیرد که هم به گروهی از افراد که به صورت غیرقانونی با کامپیوتر کار می کنند و هم به افرادی که نسبتا هکرهای خام و بی تجربه هستند، اطلاق می شود. اما من معتقد هستم که هرکسی که دارای روح هکری است، یک هکر است، صرفنظر از اینکه آیا او قانون شکنی می کند یا خیر.
منبع: کتاب هنر اکسپلویت نویسی با کمی تغییر
